Μια ιστορία της Γαλάτειας Σουρέλη επέλεξα να διαβάσω στα παιδιά προκειμένου να συζητήσουμε και να γνωρίσουμε τη σημαντικότητα του να κυκλοφορούμε με ασφάλεια στο δρόμο. Ολοκληρώνοντας τη δράση αυτή, αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε τα δικά μας φανάρια για να παίξουμε.
«Σταμάτης και Γρηγόρης»-Σουρέλη Γαλάτεια
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δυο μικρά ανθρωπάκια. Το ένα το έλεγαν Σταμάτη και το άλλο Γρηγόρη. Μια μέρα ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης αποφάσισαν να πάνε στην πόλη , για να σώσουν τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα.
Προχώρησαν , προχώρησαν , ώσπου συνάντησαν έναν τσοπάνο που έβοσκε τα πρόβατά του.
-Ε! πού πάτε έτσι βιαστικοί; Ρώτησε ο τσοπάνος.
-Πάμε στην πόλη είπαν τα ανθρωπάκια.
-Και τι θα κάνετε στην πόλη, είπαν τα ανθρωπάκια.
-Θα σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα, απάντησαν τα δυο ανθρωπάκια.
-Εσείς θα σώσετε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα; Γέλασε ο τσοπάνος.
-Ναι, εμείς , είπαν πάλι τα δυο ανθρωπάκια.
-Και πώς λέγεστε , κουμπάροι; Ρώτησε ο τσοπάνος.
-Σταμάτης , είπε το ένα ανθρωπάκι.
-Γρηγόρης, είπε το άλλο ανθρωπάκι. Έτσι είπανε και φύγανε. Προχώρησαν , προχώρησαν πάλι και συνάντησαν ένα γεωργό που όργωνε το χωράφι του.
-Ε! τους φώναξε ο γεωργός. Για πού το βάλατε;
-Πάμε στην πόλη να σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα, είπαν τα ανθρωπάκια.
-Εσείς θα σώσετε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα! γέλασε ο γεωργός. Τι αστείο είναι πάλι αυτό;
-Εμείς, εμείς !είπαν με σιγουριά τα δυο ανθρωπάκια. Θα δεις…
-Και πώς είναι το όνομά σας; Ρώτησε ο γεωργός.
-Το δικό μου είναι Σταμάτης , είπε το ένα ανθρωπάκι. Το δικό μου είναι Γρηγόρης, είπε το άλλο ανθρωπάκι. Είπανε και φύγανε. Σαν φτάσανε την πόλη, οι δυο φίλοι πήγαν στην αστυνομία.
-Ήρθαμε να σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα, είπαν στους αστυνομικούς.
-Οι αστυνομικοί δε γελάσανε, μόνο ρώτησαν: Και τι ζητάτε για να σώσετε τους ανθρώπους;
-Να μας ακούν, είπε ο Γρηγόρης. -Να κοιτούν στα μάτια είπε ο Σταμάτης.
-Θα σας φτιάξουμε τα σπιτάκια, να μην κρυώνετε. Μην τύχει και αρρωστήσετε, είπαν οι αστυνομικοί.
- Έτσι κι έγινε:Ο Γρηγόρης φόρεσε πράσινο κοστούμι και μπήκε σ’ ένα πράσινο σπιτάκι. Τώρα οι μεγάλοι αλλά και τα μικρά παιδιά ξέρουν κι όταν είναι στο δρόμο, κοιτούν το σπιτάκι των δυο μικρών ανθρώπων.
-Περάστε, κάντε τη δουλειά σας. Τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα και περιμένουν! λέει το πράσινο ανθρωπάκι, είπε ο Γρηγόρης.
-Στοπ, και να με συμπαθάτε, ο δρόμος τώρα είναι για τα αυτοκίνητα! λέει το κόκκινο ανθρωπάκι, ο Σταμάτης.
Έτσι ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης, τα δυο ανθρωπάκια, κατέβηκαν στην πόλη. Από τότε, τσαφ! Ανάβει ο ένας κόκκινο, τσουφ! Ο άλλος πράσινο και οι μεγάλοι και τα παιδιά δε φοβούνται πια τα αυτοκίνητα. Έχουνε γίνει φίλοι.
«Σταμάτης και Γρηγόρης»-Σουρέλη Γαλάτεια
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δυο μικρά ανθρωπάκια. Το ένα το έλεγαν Σταμάτη και το άλλο Γρηγόρη. Μια μέρα ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης αποφάσισαν να πάνε στην πόλη , για να σώσουν τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα.
Προχώρησαν , προχώρησαν , ώσπου συνάντησαν έναν τσοπάνο που έβοσκε τα πρόβατά του.
-Ε! πού πάτε έτσι βιαστικοί; Ρώτησε ο τσοπάνος.
-Πάμε στην πόλη είπαν τα ανθρωπάκια.
-Και τι θα κάνετε στην πόλη, είπαν τα ανθρωπάκια.
-Θα σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα, απάντησαν τα δυο ανθρωπάκια.
-Εσείς θα σώσετε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα; Γέλασε ο τσοπάνος.
-Ναι, εμείς , είπαν πάλι τα δυο ανθρωπάκια.
-Και πώς λέγεστε , κουμπάροι; Ρώτησε ο τσοπάνος.
-Σταμάτης , είπε το ένα ανθρωπάκι.
-Γρηγόρης, είπε το άλλο ανθρωπάκι. Έτσι είπανε και φύγανε. Προχώρησαν , προχώρησαν πάλι και συνάντησαν ένα γεωργό που όργωνε το χωράφι του.
-Ε! τους φώναξε ο γεωργός. Για πού το βάλατε;
-Πάμε στην πόλη να σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα, είπαν τα ανθρωπάκια.
-Εσείς θα σώσετε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα! γέλασε ο γεωργός. Τι αστείο είναι πάλι αυτό;
-Εμείς, εμείς !είπαν με σιγουριά τα δυο ανθρωπάκια. Θα δεις…
-Και πώς είναι το όνομά σας; Ρώτησε ο γεωργός.
-Το δικό μου είναι Σταμάτης , είπε το ένα ανθρωπάκι. Το δικό μου είναι Γρηγόρης, είπε το άλλο ανθρωπάκι. Είπανε και φύγανε. Σαν φτάσανε την πόλη, οι δυο φίλοι πήγαν στην αστυνομία.
-Ήρθαμε να σώσουμε τους ανθρώπους από τα αυτοκίνητα, είπαν στους αστυνομικούς.
-Οι αστυνομικοί δε γελάσανε, μόνο ρώτησαν: Και τι ζητάτε για να σώσετε τους ανθρώπους;
-Να μας ακούν, είπε ο Γρηγόρης. -Να κοιτούν στα μάτια είπε ο Σταμάτης.
-Θα σας φτιάξουμε τα σπιτάκια, να μην κρυώνετε. Μην τύχει και αρρωστήσετε, είπαν οι αστυνομικοί.
- Έτσι κι έγινε:Ο Γρηγόρης φόρεσε πράσινο κοστούμι και μπήκε σ’ ένα πράσινο σπιτάκι. Τώρα οι μεγάλοι αλλά και τα μικρά παιδιά ξέρουν κι όταν είναι στο δρόμο, κοιτούν το σπιτάκι των δυο μικρών ανθρώπων.
-Περάστε, κάντε τη δουλειά σας. Τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα και περιμένουν! λέει το πράσινο ανθρωπάκι, είπε ο Γρηγόρης.
-Στοπ, και να με συμπαθάτε, ο δρόμος τώρα είναι για τα αυτοκίνητα! λέει το κόκκινο ανθρωπάκι, ο Σταμάτης.
Έτσι ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης, τα δυο ανθρωπάκια, κατέβηκαν στην πόλη. Από τότε, τσαφ! Ανάβει ο ένας κόκκινο, τσουφ! Ο άλλος πράσινο και οι μεγάλοι και τα παιδιά δε φοβούνται πια τα αυτοκίνητα. Έχουνε γίνει φίλοι.
Με ζωγραφική, χαρτοκοπτική και κολάζ τα φανάρια μας ήταν έτοιμα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Για να παίξουμε με τα φανάρια των πεζών,συμπεράναμε ότι πρέπει να υπάρχουν οι τροχονόμοι-φανάρια που θα κρατούν τον Σταμάτη και το Γρηγόρη και οι πεζοί που θα ακολουθούν τις οδηγίες των τροχονόμων-φαναριών.
Σε αυτό το σημείο, όλα τα παιδιά πήραν στα χέρια τους τη κατασκευή τους και μοιράστηκαν σε δύο ομάδες μέσα στη τάξη.Τότε κλήθηκαν τα μέλη της μιας ομάδας να επιλέξουν ένα άτομο από την άλλη ομάδα, το οποίο θα γίνει το ζευγάρι του στο παιχνίδι που θα ακολουθήσει.
Είχαμε από πριν φτάσει στο συμπέρασμα για τους ρόλους που θα έχει το κάθε ζευγάρι και φτάσαμε στο δύσκολο σημείο που τους ανέθεσα να αποφασίσουν μόνοι τους, ποιον ρόλο θα υιοθετήσει ποιος. Αν και αρχικά ο ισχυρότερος χαρακτήρας από κάθε ζευγάρι μου ανακοίνωσε ότι θα είναι αυτός ο τροχονόμος, χωρίς να το έχουν από κοινού αποφασίσει ή μου ανακοίνωσαν και οι δυο ότι θα είναι τροχονόμοι, εν τέλει, μετά από κοινή συμφωνία που τους προέτρεψα να έχουν, τα παιδιά πήρα τους ρόλους τους και ξεκινήσαμε. Επειδή είχαμε μονό αριθμό παιδιών εκείνη την ημέρα, μια ομάδα αποτελούνταν από δύο πεζούς κι ένα τροχονόμο. Όλα τα ζευγάρια άλλαζαν εναλλάξ τους ρόλους τους.
Οι τροχονόμοι-φανάρια πήραν συγκεκριμένη θέση στην αυλή και οι πεζοί περιφέρονταν σε ένα υποτιθέμενο κύκλο, όπου σταματούσαν μόνο να ελέγξουν το φανάρι του ζευγαριού τους και τα άλλα τα προσπερνούσαν σαν να μην υπήρχαν. Οι τροχονόμοι αποφάσιζαν μόνοι τους κάθε φορά ποιο φανάρι θα είχαν ψηλά όταν έβλεπαν τον πεζό τους και πότε θα έκαναν την αλλαγή.
Ήταν ένα παιχνίδι ευχάριστο που τα διασκέδασε αρκετά και μας έδωσε αφορμή να μιλήσουμε στη συνέχεια για τον ρόλο του κανονικού τροχονόμου καθώς και για συγκεκριμένα σήματα της τροχαίας.
Απαίτηση των παιδιών να κατασκευάσουμε και τα φανάρια για τα αυτοκίνητα. Πράγματι η επιθυμία τους ικανοποιήθηκε χωρίς όμως να προλάβουμε το παιχνίδι. Ακολουθεί τις προσεχείς ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου